Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Semeniuk

Protokolant st. sekr. sąd. Jolanta Skibniewska

w obecności oskarżyciela-

Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09. 07. 2015 roku w S.

Sprawy : A. Ł. syna M. i J. z domu S.

Urodzonego (...) w W.

Obwinionego o to ,że :

W dniu 28 lutego 2015 roku w m. Platerów na ul. (...) trasa K-19 kierując samochodem M. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość jazdy w obszarze zabudowanym o 35/km/h

Tj. o czyn z art. 92a KW

ORZEKA

Obwinionego A. Ł. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 200 /dwustu/ złotych.

Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30/ trzydzieści/ złotych tytułem opłaty oraz 100/ sto/ złotych zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt VII W 198/15

UZASADNIENIE

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowody Sad Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 28 lutego 2015 roku o godzinie 11:50 funkcjonariusze z KPP Ł. pełnili służbę w miejscowości P. na ul. (...) na trasie K-19. Dokonywali oni pomiaru prędkości pojazdów urządzeniem laserowym typu (...) 20-20 .W tej sposób dokonali pomiaru prędkości pojazdu M. (...) o nr rej. (...). Pojazd ten przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 35 km/h tj. Jechał z prędkością 85 km/h przy dozwolonej prędkości 50 km/h. Kierowcą tego pojazdu był obwiniony A. Ł..

Funkcjonariusz policji okazał kierowcy zmierzona prędkość ,czas pomiaru jaki opłynął od momentu zmierzenia prędkości oraz odległość z jakiej była mierzona prędkość.

Obwiniony oświadczył ,że nie przyjmie mandatu .

Powyższe okoliczności faktyczne poczyniono w oparciu o :zeznania Ł. D. /k 2v, 23/, świadectwo legalizacji /k 3/.

Obwiniony A. Ł. nie przyznał się do popełnienia wykroczenia drogowego. Wyjaśnił ,że nie przekroczył prędkości, wiedział ,że funkcjonariusze policji dokonują pomiarów gdyż „otrzymał ostrzeżenie światłami” od innego kierowcy. Jechał więc przepisowo, przed nim jechał jakiś inny pojazd.

A. Ł. ma 58 lat, mieszka w W., Prowadzi działalność gospodarczą w postaci firmy handlowo- usługowej ,lecz od kilkunastu miesięcy pozostaje na zwolnieniu lekarskim .Nie ma nikogo na utrzymaniu.

Sąd zważył co następuje :

Wyjaśnienia A. Ł. są wiarygodne na tyle ,że nie kwestionuje on faktu iż w dniu zdarzenia poruszał się trasą K-19 gdzie został zatrzymany do kontroli. W ocenie Sądu linia obrony która skupia się na gołosłownym twierdzeniu -”to nie była moja prędkość” jest tendencyjna i zmierza w bezpodstawny sposób do uniknięcia odpowiedzialności.

Okoliczności popełnienia wykroczenia przez obwinionego potwierdza w swych zeznaniach bezpośredni świadek -Ł. D., który opisał nie tylko przebieg dokonywanej czynności ale też wykazał ,że pomiar prędkości był dokonany w sposób profesjonalny, sprzętem który posiadał legalizację i nie budził wątpliwości. Świadek podkreśla ,że obwiniony odmówił przejęcia mandatu gdyż twierdził ,że „to nie jest jego prędkość”.

W ocenie Sądu pomiar dokonany przez funkcjonariusza policji był wykonany prawidłowo , miał on podstawę do zatrzymania kierowcy ,gdyż laserowy miernik prędkości wykazał przekroczenie prędkości.

Obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia drogowego określonego w art. 92a kodeksu wykroczeń. Jest to wykroczenie formalne, obwiniony zaś powinien już na miejscu zdarzenia przejawić skruchę, wysłuchać uwag funkcjonariusza i przyjąć zaproponowany mu mandat w wysokości 200 złotych. W ocenie Sądu wymierzona wobec obwinionego kara 200 złotych grzywny jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, nie jest wysoka i wdroży obwinionego do przestrzegania prawa w przyszłości zwłaszcza w zakresie prawa o ruchu drogowym.

Konsekwencją nieprzyjęcia mandatu na miejscu zdarzenia i skierowania sprawy na drogę sadową jest obciążenie obwinionego opłatą i zryczałtowanymi kosztami postępowania- w łącznej kwocie 130 złotych co uzasadnia art. 118 § 1 kpw.

Mając powyższe na względzie Sad orzekł jak w wyroku.